Blog like an Egyptian

En ik maar denken dat het relax-gedeelte van mijn reis begonnen was, toen ik na een slopende busreis door de nacht het backpackersparadijs Dahab binnenreed. Relaxen kun je hier uitermate goed, met de tientallen cafes en restaurantjes aan de zee. Maar een PADI open water course is nog best hard werken.

In de bus hiernaartoe zat behalve ik een ander blank stel, van mijn leeftijd of jonger. Voor de rest waren het alleen Egyptenaren, en ook allemaal mannen. De vrouwen worden op het imperiaal gebonden, of mogen in de bagageruimte. Maar misschien dat er ook speciale vrouwenbussen zijn, dat kan ook natuurlijk. 😉

Ik begon het gebruikelijke praatje met het blanke stel, toen we even een korte eetpauze hadden. Na 3 zinnen engels bleek dat het gewoon hollanders waren, Derek en Debby. “Ik dacht het wel, je zag er een beetje hollands uit”, zei Derek, en toen ik vroeg wat precies zo hollands aan me was, zei hij: “Ehh, nou ja, in ieder geval niet als een duitser en dat is natuurlijk wel een compliment.” Toen ze vroegen hoe lang ik op reis was, zei ik “bijna een maand”, op een toon alsof dat ook best lang was. “Oh, leuk. Wij zijn nu bijna 2 jaar onderweg!”

Ik ontmoet ze zo vaak. Na het stel uit Nieuw-Zeeland, Petra uit Zwitserland, was dit de derde keer. Mensen die hun baan en huis achterlaten en gewoon weggaan. En ook voor de derde keer heb ik nu gehoord: “je moet het gewoon doen! Het is geweldig, en alles komt toch wel goed, werken kun je overal!” En natuurlijk hebben ze gelijk. De wereld ligt aan onze voeten, er is zoveel meer te doen met een leven dan elke dag van 9 tot 5 op een kantoor vegeteren.

Anyway. Toen we dus vrij afgepeigerd (wegens weinig slaap door de hobbelende bus) aankwamen in Dahab, hebben we een taxi gedeeld naar Bishbishi Garden, wat bestond uit losse mooie (en spotgoedkope) hutjes rondom superrelaxte loungeplekken met kussens en vuurkuilen. Eerst even wat eten (zeevruchten en vis natuurlijk, je zit niet voor niks bij de zee) en daarna ben ik begonnen met een groot vergelijkend warenonderzoek van duikscholen.

Ik ben er een stuk of 6 afgegaan (nog niet eens een kwart van het totale aanbod) en heb ze overal hun verhaal laten vertellen. Sommigen vielen meteen af (te duur, te goedkoop, slecht verhaal, onverstaanbare instructeur, louche uitstraling) en uiteindelijk stak er 1 met kop en schouders boven de rest uit: the Sea Dancer Dive School, een bedrijf dat door engelsen wordt gerund. Deze had een goede prijs (niet te laag of te hoog), een heel goed verhaal, en vooral kwam deze heel erg professioneel over, zeer vriendelijk, veel aandacht voor veiligheid, en alles zag er prima uit. Ik kon meteen beginnen, maar eerst nog wel een medische verklaring invullen. “Just a formality, probably you’ll be fine. But for example if you have something like asthma, we’d like to have it checked out by a doctor before we accept you!”

Ehh … juist. Ik heb maar wel gezegd dat ik astma heb (gehad); ik had het kunnen verzwijgen maar stel nou dat ik er tijdens de cursus last van zou krijgen, dan was dat volledig mijn verantwoordelijkheid. Dus er werd een auto geregeld die me naar de locale duikdokter bracht. Het was goed om te zien dat daar een volledige recompressiekamer was, maar ik hoop niet dat ik die ooit nodig zal hebben. De doktor was aardig en vriendelijk, en professioneel. Na een standaard onderzoekje wilde hij een longfunctieonderzoek doen, zoals ik wel vaker had gehad toen ik jong was.

En daar kwam dus uit dat mijn longfunctie 55 procent was. Bij normale mensen is dat rond de 80 procent. Dit geeft het percentage van je totale longinhoud die je in 1 seconde kan uitblazen. Ik herinner me dat dit wel flink beter is geweest, en dit was wel een eye opener. Zoals sommigen misschien vermoed hadden, was ik weer met roken begonnen. Ja heel gek, opeens had ik zonder dat ik het doorhad weer een peuk in mijn bek, op de eerste dag van mijn vakantie. En het beviel me eigenlijk wel prima! Maar deze uitslag schudde me wakker en het pakje peuken dat ik nog had heb ik weggepleurd. Finished.

Ik mocht echter wel gewoon duiken, dat was wel goed nieuws. Ik kon aansluiten bij een pools stel, dat ook net begonnen was, kreeg het cursusboek en kon meteen wat theorie doornemen voor de volgende dag. Nou valt dat wel mee, het is allemaal heel schools en vrij simpel. De praktijk was uitdagender.

Ik had de eerste keer duiken problemen met mijn lood; dat heb je nodig om te kunnen zinken. Dat lukte eerst niet dus werd er meer lood in mijn vest gepropt; uiteindelijk zat ik op 12 kilo. Toen zonk ik wel, maar dat had dan weer tot gevolg dat ik uit balans raakte en moeilijk rechtop kon blijven; ik zakte automatisch naar voren en dat is heel vermoeiend. Het lood moest dus beter gebalanceerd worden. Daarna ging het iets beter en kon ik de eerste paar oefeningen doen: leren om je regulator (waar je door ademt) weer te vinden als die uit je mond geschoten is, leren hoe je zuurstof van je duikbuddy kan ademen als je eigen lucht op is, en onder water je duikbril leegblazen als er water in komt. Dat lukte allemaal prima maar ik was aan het eind wel best moe.

Rond een uur of 4 waren we klaar, maar toen moest alle gear nog schoongemaakt worden. Ook kregen we het volgende hoofdstuk op dvd te zien. Morgen de volgende stap, wellicht gaan we dan al naar open water. Maar eerst mijn huiswerk maken. Ja zoals ik al zei, relaxen is het niet echt maar ik vind het wel erg leuk! En zo’n cursus duurt maximaal een dag of 5, dus daarna heb ik nog tijd genoeg om op mijn luie reet te liggen in de zon. 🙂