Blog like an Egyptian

Sinds gisteravond ben ik weer terug in Cairo, en voor de laatste nachten heb ik mijn intrek genomen in het Luna hotel. De entree is wel wat smoezelig; het hotel is op de 5e verdieping van een afgeleefd grauw gebouw, en de lift is niet geschikt voor mensen met hoogtevrees of liftangst want deuren in de lift zijn er niet. De andere verdiepingen in het gebouw lijken leeg te staan wat het allemaal een spookachtige uitstraling geeft, maar het hotel zelf is erg mooi, de kamers prachtig en de staff is zeer vriendelijk. Eenmaal weer in Cairo terug, wist ik al snel waarom ik hier drie weken geleden ook wel erg graag weg wilde.

Cairo is een veel te volle, veel te drukke, veel te chaotische, veel te vervuilde en veel te lawaaierige stad. De verkeersproblemen in de binnenstad zijn enorm; wegen zijn zelfs ‘s avonds laat compleet verstopt met stinkende en rokende auto’s. Verkeerslichten zijn er wel maar die worden stelselmatig genegeerd; dit zelfde geldt nog meer voor zebrapaden, die alleen ter decoratie van de weg lijken te dienen.

Als het verkeer vast staat is het een kwestie van je tussen de bumper aan bumper staande auto’s doorwurmen, met je handen in je oren tegen het constant aanhoudende neurotische getoeter. Als het verkeer niet vast staat, dan wordt er met ware doodsverachting kris-kras door elkaar heen gescheurd. Oversteken is dan ook bijna een suicidale daad. Stoppen doen automobilisten niet voor je; het idee is dat ze net lang genoeg het gaspedaal loslaten, zodat je nog net voor hun bumper weg kan springen. Dit moet je wel goed timen want in de volgende rijbaan kan er alweer zo’n zondagsrijder aan komen scheuren. Het is een beetje het oude computerspel Frogs, maar dan in de high speed turbomode en met maar 1 leven.

Na de relaxte rust van Dahab is dit wel even wennen! Binnen no time had ik ook al weer een vervelende leech aan me hangen die me bleef volgen en maar bleef praten. Ik probeer er wel een punt van te maken om niet zomaar iedereen te negeren of af te blaffen – ik wil er niet een te cynisch mensbeeld aan overhouden – maar als mensen na 3 zinnen beginnen: “I like you so much, you’re my friend” dan weet ik toch wel genoeg. Ik wist hem uiteindelijk af te schudden – hij begon inderdaad al snel verkapt om geld te vragen – en dat heeft mijn humeur eigenlijk wel verpest. Er is de hele vakantie nog geen enkele Egyptenaar geweest die me heeft aangesproken zonder een onderliggend financieel gewin als doel.

Vandaag ben ik naar het Egyptian Musem of Antiquities geweest; dat is het museum van Egypte. Een enorm, niet te missen gebouw, met duizenden en duizenden items uit de geschiedenis van Egypte. Waaronder honderden mummies, van mensen en dieren, vele sarcofagen, prachtige kunstvoorwerpen en schatten uit graftombes. Het is zo groot en uitgebreid dat als je slechts 10 seconden per voorwerp zou uittrekken, je nog meerdere weken non stop bezig zou zijn. Het was erg mooi en interessant, vooral de dierenmummies en natuurlijk de beroemde en verbluffende schatten van Tutanchamon, maar na een uur of 2-3 sloeg de museummoeheid toe; en daarmee kreeg ik ook flinke last van Cairomoeheid. Eigenlijk wilde ik nu wel naar huis, ‘t is mooi geweest.

En wat doe je dan, als je heimwee naar huis krijgt? Dan ga je naar de McDonalds voor een quarterpounder with cheese combo. Dit is in Egypte een “luxe” restaurant, waar zakenmensen hun zakendiners nuttigen, en men zich er speciaal netjes voor aankleedt. Maar er komen allerlei mensen. Toen ik er zat, kwam er een vrouw in niqaab binnen: een volledig gezichtsbedekkende sluier, ze had handschoenen aan en er was alleen een dun streepje te zien waar met moeite wat ogen te zien waren. Ik vroeg me toch ernstig af hoe die een bigmac naar binnen zou werken! Dus ik bleef even wachten om stiekem te kijken. Maar ze nam alleen een milkshake en die ging handig onder de sluier, dus kon ze haar waardigheid behouden en toch met volle teugen van het westerse leven drinken. Later kwamen er nog 2 vrouwen in niqaabs binnen; behalve de kleur van hun sluier waren ze compleet inwisselbaar. Het was een mooi contrast; in dit land dat toch al van bijna schizovrene contrasten aan elkaar hangt.

Mijn honger naar huis was nog niet helemaal gestild dus heb ik na McDonalds een paar blikjes Heerlijk Helder Heineken gekocht. Ik moet toch zeggen: dat bier is lekkerder dan het locale Stella, dat alleen lekker is als het erg koud is en je al dagen geen bier hebt gehad. Morgen heb ik om 1 uur een transfer naar het vliegveld geregeld. Ik ga weer terug naar Europa! Ik heb in Egypte een geniale tijd gehad, met als hoogtepunten Luxor en vooral Dahab, maar er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan, en die tijd van gaan is nu gekomen. Het is een prachtige plek om te bezoeken, maar ik zou er niet willen wonen (misschien Dahab uitgezonderd).

Zie jullie weer in Nederland!