Blog like an Egyptian

Ja, dingen kunnen soms heel anders dan gepland gaan. Zo had ik me heel wat anders voorgesteld van de Peak Performance Buoyancy duik, de eerste duik op weg naar mijn Advanced Open Water certificatie. Het ging goed, erg goed. Een beetje te goed. Ik had mijn drijfvermogen zo goed onder controle dat ik helemaal wegdreef. Ik raakte de instructeur en de groep kwijt en opeens was ik daar alleen in het water. De regel is dan: niet langer dan 1 minuut blijven zoeken, en dan langzaam naar de oppervlakte gaan. Daar aangekomen zag ik geen spoor van de anderen, dus ben ik maar naar de dichtstbijzijnde kust gezwommen. Ik was blijkbaar wel wat afgedreven want het kwam me helemaal niet bekend voor. Toen er opeens een viertal flink bewapende baardmannen in een Jeep kwam aanrijden en me zeer onvriendelijk dwongen om in te stappen, wist ik: dit is niet goed.

De Golf van Aqaba is niet zo heel breed. Aan de ene kant heb je het Sinai schiereiland, en aan de andere kant heb je Saoudi-Arabie. Beide kanten zien er niet zo heel verschillend uit, afgezien van de steden (die niet dikgezaaid zijn). En dus kan het gebeuren dat je gedesorienteerd raakt, afdrijft, en per ongeluk voet aan de verkeerde wal zet….

Saoudi-Arabie is een land dat je niet makkelijk inkomt. De enige mogelijkheden zijn eigenlijk op persoonlijke uitnodiging van locals, of als je voor een Saoudisch bedrijf werkt. Of je moet stinkend en stinkend rijk zijn. Geen van drieen situaties die op mij van toepassing zijn. En ja, dan ben je dus illegaal het land binnengesneakt. En dan heb je Een Probleem (TM).

Men was dus zoals gezegd, niet erg vriendelijk tegen me. Mijn scubagear en wetsuit moest ik meteen afdoen en afgeven en in mijn zwembroek werd ik achterin de wagen gesmeten, nadat ik was geboeid. Ik was zo ontzettend perplex dat ik me als een kalf naar het slachthuis liet afvoeren; de hele reis kon ik bijna geen woord uitbrengen, los van wat verdwaasde “what the fucks” en “stop stop stop i’m not american!”.

Ik werd naar de dichtstbijzijnde stad gereden, die bestond uit een olieraffinaderij met wat lelijke huisjes voor de arbeiders eromheen geplempt. En een politiestation, met een soort van gevangenis. Nog steeds compleet daas werd ik daar in gesmeten. Blijkbaar had het stadje niet zo veel criminaliteit, en was er ook niemand anders zo fucking STOM om de verkeerde oever uit te kiezen, want ik had de cel voor me alleen. Drie dagen (afgaande op het aantal “maaltijden” die ik kreeg, daglicht drong niet in mijn cel door) heb ik er gezeten, eens per dag kreeg ik een stuk oud, beschimmeld brood en een kom ranzig water. Het was de ergste hel die je kan voorstellen. Elke keer als ik iemand zag smeekte ik om een telefoontje, eentje maar, dat was toch mijn recht??? Maar ze negeerden me want ik was een gore infidal, die illegaal het land binnen probeerde te sneaken, waarschijnlijk een spion van die yankee bastards.

Ik heb het niet veel langer dan die drie dagen volgehouden. Maar het leken wel 3 eeuwen. Toen knapte er iets fundamenteels in me en ging ik compleet door het lint. Wat er allemaal gebeurd is en wat ik gedaan heb toen weet ik nog niet ….

… maar het eerstvolgende dat ik hoorde was Jeff Buckley, met het nummer Eternal Life. Waar kende ik dat nummer toch van? Het klonk zo bekend, en vertrouwd! Ik deed mijn ogen open en zag mijn trillende mobieltje, in mijn inmiddels vertrouwde hotelkamer, in Bishbishi Garden in Dahab. 8 uur alweer! Hoogste tijd om op te staan want vandaag stond mijn eerste stap op weg naar mijn Advanced Open Water certificatie op het programma! Snel douchen, lekker Egyptisch ontbijt met falafel, bonen, eieren, salade en brood naar binnen werken, en op weg naar de duikschool.

“Hello sir, welcome! This is my car, taxi, please?”
“Hello sir, this way please, have a look in my shop, looking is free!”
“Breakfast sir? Good good price, just for you my friend!”
“Hey remember me?! Why don’t you look my shop!!”
“Allemachtig prachtig kijke kijke nie kope allesj goed??”
“Taxi my friend?”
“How are you my friend, have a drink? Have a eat? Please please come in!”

Kortom, het gebruikelijke riedeltje dat ik elke dag aan moest horen. Dahab is een stadje dat meer verkopers dan kopers lijkt te hebben, meer guides dan toeristen, meer restaurants dan eters. Als je eenmaal de manier hebt ontdekt om daar mee om te gaan (negeren, totaal apathisch negeren) dan is dat best grappig.

De Peak Performance Buoyancy duik ging prima. Ik had nu eindelijk echt door hoe je je als een vis in het water kan gedragen, en het ging al grotendeels zonder er bij na te denken. De volgende dag kon ik meteen verder met de volgende: underwater navigation. Dat ging snel, dacht ik, ik ben al bijna op de helft! Maar ik had niet gedacht dat ik de hele advanced course af zou maken. Ik had namelijk nog maar 1 dag over, waar ik drie duiken zou moeten maken. Dat lukt nooit, dacht ik!

De duikschool en mijn instructeur dachten daar anders over. Ze hadden een plan, en ik vond dat plan eigenlijk wel geniaal. Vanochtend zijn we heel vroeg begonnen. We waren de eerste duikers die aankwamen op een van de beroemdste duikplekken van Dahab: de Canyon. Dit is een diepe spleet onderwater, met een diepte van zo’n 60 meter. Zo diep zijn we niet gegaan, maar 30 meter, de benodigde diepte voor de Deep Dive specialisatie was ook diep genoeg. Dit was echt “the icing on the cake” volgens iedereen, en inderdaad, dat klopt voor de volle honderd procent.

Voordat we de duik deden moest ik een simpele mentale test doen: een vierkant opgedeeld in 16 delen met de getallen 1 t/m 16 willekeurig verdeeld over de vlakken. Ik moest van 1 tot 16 zien te vinden, simpel natuurlijk.

We begonnen de duik, eerst een stukje zwemmen door ondiep water. Toen kwam daar de canyon: een gat in de bodem dat onpeilbaar leek. Als freefall parachutespringers doken we het gat in. Langzaam zweefden we naar beneden, tot op een plateau op 30m diepte. Het woord “awesome” is niet awesome genoeg om de ervaring te beschrijven.

Op die diepte slaat het effect “nitrogen narcosis” al een beetje toe: een bedwelmend effect dat komt doordat je onder de hoge druk (4 atmosfeer) teveel stikstof inademt. Het is onschadelijk maar zorgt ervoor dat je tijdelijk traag gaat denken en in een soort van roes komt. Dit werd aangetoond door het nogmaals doen van de test: ik dacht dat ik het behoorlijk snel deed maar ik bleek er 3 keer zo lang over te doen als op land. Terwijl ik exact diezelfde test al een keer had gedaan….

Langzaam weer naar boven, wat minstens even indrukwekkend was als de afdaling. En na een ontbijtje gingen we voor de 2e duik die dag: the Blue Hole.

Dit is een verticale tunnel in de rotsbodem die zakt tot een diepte van 110 meter. Het is verreweg de beruchtste duikplek van Egypte want het heeft een enorme aantrekkingskracht op overmoedige sukkels die het wel eventjes denken te kunnen doen. Nou ligt de grens van recreatief (en veilig) duiken op 40m diepte; als je dieper gaat dan vraag je (zonder uitgebreide training en speciale apparatuur) om problemen, zoals decompressieziekte, of de dood. Meerdere grafschriften rond de site getuigen van dit laatste.

Wij hielden het gelukkig veilig, en we zijn niet dieper dan wederom zo’n 30 meter gegaan. Dat is diep genoeg hoor. Vanaf het laagste punt kun je je laten meevoeren door de drift (stroming), vandaar dat het ook een drift dive was; de vierde van mijn adventure dives. Wederom was het te gaaf om te beschrijven, ik kan een poging doen maar daar is taal gewoon niet toereikend voor, dit moet je gewoon ervaren. Als je durft.

Mijn dag was nog niet afgelopen want ik moest nog 1 duik doen voor ik klaar was; ik wil morgen terug naar Cairo. Toevallig is de Night Dive ook een van de adventure dives. Dus na zonsondergang zijn we met de instructeur en een Duitse ervaren duiker wederom ondergedoken, ditmaal in Dahab op een plek die ik inmiddels goed kende.

Maar ‘s nachts is alles anders. Uiteraard is het dan aardedonker (ook nog eens nieuwe maan!) maar de flora en fauna is dan ook compleet anders. Je ziet vissen en dieren die je normaal niet ziet, koraaldieren zetten opeens prachtige en bizarre bloemvormige voedselzeven uit, en doordat je een felle lamp meeneemt, zie je opeens ook de kleuren zoals ze zijn, in plaats van grauw gefilterd door de meters en meters water. Best een beetje eng in het begin, maar wel een prachtige ervaring.

En toen, toen had ik dus in 9 dagen niet alleen mijn Open Water gehaald, maar ook mijn Advanced Open Water!! En daar ben ik best heel erg trots op! Met Paul de instructeur, Steve de manager van de duikschool en wat andere duikers hebben we het gevierd met flink wat bier. Ik heb met Paul afgesproken dat ik nog een keer terugkom, een afspraak die ik zeker ga nakomen want ik mis Dahab nu al (terwijl ik er nog ben!!). Morgen moet ik weer naar Cairo terug (ik wil het museum daar nog bezoeken) en dan is mijn vakantie alweer zo goed als afgelopen. Maar mijn verse droom om duikinstructeur te worden, is nu wel een klein stukje dichterbij gekomen en realistischer geworden. En ik droom daar liever van, dan van onvriendelijke arabische baardmensen met kalashnikovs die me in de nor flikkeren. 😉